چند وقتی است آشفته ام. این که روزها در گذر است و من مصداق کسی هستم که امروزش با دیروزش یکی است و مغبونم.

همه کار کردم . در حقیقت هیچ کار نکردم. برنامه سیر وسلوک علامه طباطبایی را تایپ کردم و پرینت گرفتم و گذاشتم بالای گوشی اف اف.

روی در یخچال برنامه روزانه ام را چسباندم. صبح پا شدم وسوره عصر را خواندم. مراقبه کردم و مراقبه. شب موقع خواب کارهای روزم را مرور کردم.

باز همان کارهای قبلی ام را کرده بودم. و هیچ پیشرفتی نکرده بودم. کاغذ های برنامه هایم را جلویم چیدم.

فقط خواب و خوردن و … را خط زده بودم. بقیه هنوز انجام نشده.

مادرم گفت توسل کن. توسل کردم به امام زمانم. قبل از هر کاری حتی کوچک ترین کار بسم الله الرحمن الرحیم گفتم. به زبان موقع شروع هر کار گفتم لله .موقع گناه مدام تکرار کردم استغفرالله ربی و اتوب الیه. و دوباره و دوباره توسل کردم.

حالا آرام ترم. حالا معنی توسل را فهمیدم. هر لحظه وهر لحظه باید توسل کنم و بعد هم توکل.

حالا فهمیدم بل الله یزکی من یشاء

و من هیچم. باید برنامه ریزی ام را زیر نظر صاحبم انجام دهم. چراتا او بگوید چه کن و چگونه انجام بده تا لفی خسر نباشی. چرا که تقدیر از الله است. و باید کسی تدبیرم کند تا تقدیرم به تدبیرم نخندد.

+خدایا کمک کن در راهت گام بردارم.
+این آشفتگی ها بی دلیل نیست؛ بل الانسان علی نفسه بصیره

مرحوم سید ضیاء الدین دُرّی، از وعاظ تهران بود. در سال آخر عمرشان، در شب هشتم یا نهم محرم، جوانی از ایشان می پرسد که مقصود از این شعر حافظ چیست؟

مرید پیر مغانم زمن مرنج ای شیخ *** چرا که وعده تو کردی و او بجا آورد

ایشان در پاسخ می فرماید: مراد از «شیخ»، حضرت آدم علیه السلام است که وعده نخوردن گندم را داد، ولی عمل نکرد و مراد از «پیر مغان» امیر المؤمنین علیه السلام است که به وعده عمل کرد و در تمام عمر، نان گندم نخورد.
درّی سال بعد برای همان مجلس دعوت می شود، ولی قبل از محرّم از دنیا می رود. دقیقا در همان شب به خواب آن جوان می آید و می گوید: سال قبل برای شعر حافظ معنایی گفتم، ولی وقتی به عالم برزخ منتقل شدم، معنای شعر این طور کشف شد که

مراد از «شیخ»، حضرت ابراهیم علیه السلام

و منظور از «پیر مغان»، سید الشهدا علیه السلام و مراد از «وعده»، ذبح فرزند است که حضرت ابراهیم وفای به امر کرد ولی سید الشهدا علیه السلام حقیقت وفا را در کربلا در مورد حضرت علی اکبر علیه السلام انجام داد.
منبع: مجله مبلغان، شماره 104.

روز عاشورایی، مرحوم شیخ مرتضی انصاری (رحمت الله علیه) جلوی در ورودی صحن مطهر امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب (علیه السلام) ایستاده بود و از دسته جات سینه زنی استقبال می کرد و در کنار او، أفندی که از طرف حکومت عثمانی حاکم عراق بود، ایستاده بود.

أفندی از شیخ انصاری پرسید: ای شیخ، همه ما قبول داریم که حسین بن علی (علیه السلام) مظلوم شهید شده و یزید انسان پست و خونخواری بود و ما هم در عزای آن بزرگوار غمگین هستیم،

اما

پرسش من این است که این مراسم یعنی چه؟ سینه زنی، زنجیرزنی، دسته راه انداختن، گِل به سر مالیدن و …، اینها چه هدفی را دنبال می کنند؟!
مرحوم شیخ انصاری فرمودند سِرّ مطلب این است که ما شیعیان یک بار سرمان کلاه رفت و با این مراسم تلاش می کنیم دوباره چنین نشود.

أفندی پرسید یعنی چه؟!

شیخ انصاری فرمود: در جریان غدیر، پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در برابر صد هزار نفر، علی (علیه السلام) را با صراحت به وصایت خود برگزید و شما انکار کردید و گفتید

غدیر نبوده

یا اگر بوده چیز مهمی نبوده است،

فقط سفارش به دوستی با علی (علیه السلام) بوده است.

اشکال از ما بود که ما عید غدیر خم را با سر و صدا و شعار، بزرگ نداشتیم و این چنین شد.
ترسیدیم که اگر عاشورا را هم بزرگ نشماریم و با شعار و تظاهر برگزار نکنیم، شما انکار کنید و بگویید اصلا حسین (علیه السلام) شهید نشد یا حسین (علیه السلام) را راهزنان میان راه کشتند و یزید (لعنت الله علیه) انسان با تقوایی است.
منبع: آیت الله حاج شیخ علی رضائی تهرانی، صد نکته از هزاران.

امام خمینی(ره) با اشاره به شیوۀ تخدیر جوانان توسط حکومت‌های فاسد با ابزارهای گوناگون می‌فرماید: «نباید دستگاه تلویزیون جوری باشد که ده ساعت موسیقی بخوانند. جوانی که نیرومند هست از نیرومندی برگردانند به یک حال خمار و به یک حال خلسه، مثل همان تریاک می‌ماند. این هم این قدر با او فرق ندارد. این یک جور خلسه می‌آورد و آن یک جور خلسه می‌آورد»؛

«یک وقتی بود که در تهران من گاهی از خیابان عبور می‌کردم، همین طور که آدم می‌رفت، موسیقی بود. در تمام دکان‌ها صدای موسیقی که پخش می‌شد، همین طور تا آخر موسیقی بود، این مغز را این‌طور متزلزل می‌کردند. حواس را می‌بردند دنبال این مسائل که مبادا راجع به آن مسائلی که مربوط است به زندگی‌شان، مربوط به مسائل انسانی‌شان هست، مربوط به استقلال مملکتشان است مبادا متوجه به او بشوند و همین طور هم هست.

مسئولان آن روزِ صدا و سیما گویا معتقد بودند که موسیقی اگر از رسانه ملی حذف شود، مردم به رسانه‌های غیر قانونی و غیر معمول رو می‌آورند. امام در پاسخ می‌گویند: «اینکه می‌گویند که اگر چنانچه موسیقی در رادیو نباشد آنها می‌روند از جای دیگر می‌گیرند موسیقی را، بگذار بگیرند از جای دیگر؛ شما عجالتاً آلوده نباشید. آنها هم کم‌کم برمی‌گردند به اینجا. این عذر نیست که اگر موسیقی در رادیو نباشد، آنها می‌روند از جای دیگر موسیقی می‌گیرند. حالا اگر از جای دیگر موسیقی بگیرند ما باید به آنها موسیقی بدهیم؛ ما باید خیانت بکنیم؟ این خیانت است به یک مملکتی. خیانت است به جوان‌های ما»

+ تازگیا هر چی ویدیوی مذهبی باز می کنم از سخنرانی روحانیون از آقای بهشتی رحمه الله علیه تا آقای قمشه ای پس زمینه اش یه آهنگ غمگین گذاشتند.

+بابا یه بار ، دوبارش جالبه. دیگه شورشو در نیارید خواهشاً . می خواد ربط داشته باشه می خواد نداشته باشه بازم آهنگ می ذارن…..

+ می خوای تأثیر پذیریش بیشتر بشه، نترس حرف حق بر دل و قلب سلیم تأثیر خواهد گذاشت…

+در صورت تمایل می توان این عکس ها را چاپ کرد و به صورت نشریه استفاده کرد.(با ذکر منبع)