بنابر آنچه در برخى از روايات آمده است، علت واقعى غيبت امام زمان (عج) بر ما پوشيده است كمال الدين و تمام النعمة، ص 482.; در عين حال با استفاده از روايات به عواملى چند در اين زمينه پى مى بريم:
گر چه ممكن است حضور شخصى امام زمان (عج) در بين مردم سبب شود كه مسلمانان از بركات بيش ترى بهره مند شوند، ولى اين گونه نيست كه اگر شخص ايشان غايب بود، هيچ گونه فايده اى براى امت اسلامى و مردم نداشته باشد. در روايات فوايد گوناگونى براى حضرت در حال غيبت آمده است; از جمله:
محل زندگى آن حضرت تعيين نشده است، و شايد مسكن معينى نداشته باشد و به طور ناشناس در بين مردم زندگى كند، شايد هم نقاط دور افتاده اى را براى زندگى انتخاب كرده باشد. در احاديث وارد شده است كه
قرآن كريم براى معرفى شخصيت هاى الهى گاهى نام آن ها را ذكر مى كند و گاهى ويژگى ها را يادآور مى شود، بدون ذكر نام آن ها.
همان گونه كه از ميان صدو بيست و چهار هزار پيامبر الهى تنها نام حدود بيست و پنج نفر از آن ها در قرآن آمده، و نام ديگر پيامبران در قرآن نيامده است، و همان گونه كه نام هيچ يك از امامان معصوم(عليهم السلام)در قرآن نيامده، نام مبارك امام زمان (عج)
هم در قرآن نيامده است: از ميان چهارده معصوم
اعتقاد به مهدويت و منجى جهانى اختصاص به شيعه ندارد، همه ى اديان و مذاهب به گونه اى اعتقاد به آن دارند.
در منابع حديثى اهل سنت، روايات در خصوص حضرت مهدى (عج)
فراوان است. تفاوت نظر شيعه و سنى در اين است كه اهل سنت عقيده دارد، مهدى در آخر الزمان متولد خواهد شد، ولى شيعه مى گويد حضرت متولد شده و هم اكنون زنده هستند و در پس پرده ى غيبت مى باشند.