بسم الله الرحمن الرحیم
امروز در يك برنامه ي مستند از زندگي يك شهيد جمله اي با اين مضمون شنيدم:
“بزرگترين آرزوي او شهادت بود
و او براي رسيدن به آرزويش خيلي تلاش كرد”
***
چه شد كه فراموش كرديم اين آرزو هم مثل تمام آرزوها تلاش مي خواهد
براي رسيدن به زيباترين و كاملترين شكل مرگ، زيباترين و كاملترين شكل زندگي لازم است
چه شد كه خيال كرديم
شهادت را به بهانه مي دهند!
و تنبلي و نفس طلبي عارفمان! كرد
چه شد كه يادمان رفت بايد همه وقت و همه جا درست و عالي و خداپسندانه انتخاب كنيم تا درست و عالي و خدا پسندانه انتخاب شويم؟
مگر مي شود آرزوي شهادت در دل كسي باشد و او در هر لحظه نگران روي گرداندن معشوق نباشد
مگر مي شود عاشق بود و خلاف ميل معشوق رفتار كرد
چرا در رفتار با اطرافيانمان،
خانواده مان،
دوستانمان،
چرا در رفتار با نامحرم ميل او را در نظر نگرفتيم
چرا موقع انجام كاري كه بر عهده ي ماست صددرصد درست و كامل انجام دادنش برايمان دغدغه نبود
درس خواندنمان
كاركردنمان
عبادتمان
خوابمان خوراكمان نفس كشيدنمان
شعار دادنمان
عمل به شعار كردنمان
حضورمان
غيبتمان
حتي همين نوشتن هايمان
حتي آنچه كسي به ما نمي گويد و در ازايش پولي نميدهند و حتي تحسيني هم نمي كنند و حتي زخم زبان هم بايد برايش شنيد اما مي دانيم وظيفه ي ماست
چه چيز باعث شد به زيباترين و بهترين شكل انجامش ندهيم
و باز ادعا كنيم آرزوي زيباترين و كامل ترين شكل رفتن را در دل داريم
راست گفتي
فقط شهدا راستش را گفتند
ما را اين چنين دروغگو و خيال پرداز و نفرت انگيز از دنيا نبر
ما را تا صادق نشديم از اين لجنزار بيرون نكش
بگذار حجاب ها بمانند و با اين همه زشتي درون ، با اين همه نفاق ،ما را به ديدار زهراي پهلو شكسته ات نبر
#پنجشنبه_ها_با_شهدا
#حوزه_علمیه_ریحانه
