سلام.
یکی از اساتید خوبمون به نام آقای دکتر حامد صفایی پور مقاله ای رو در مورد« تفسیر به خوی » نوشته بودند و لطف کردن آدرس وبلاگ رو دادند تا مطالعه کنیم.
تفسیر به رای یکی از مسائلی است که در علم تفسیر مورد توجه قرار گرفته است. تفسیر به خوی به نظر من یکی از مشکلات اساسی ما و علت دوری ما از دین و چند رنگی جامعه اسلامی شده است.
شما رو دعوت می کنم تا این مقاله رو بخونید.
امیدوارم نظرتون رو بدید و بگید که چه کنیم تا دچار تفسیر به خوی نشویم. ممنون
عبدالملک مروان خلیفه اموی پارچه ای را دید که روی آن شعار مسیحیان نوشته شده بود: «پسر، پدر، روح القدس»؛ تصمیم گرفت که در مقابل رومیان، پارچه هایی را با شعار: «شهد الله انه لا اله هو» ترویج کند.
پادشاه روم که از این اقدام خشمگین شد، به عبدالملک گفت: اگر پارچه های اسلامی را جمع آوری نکنی، دستور می دهم سکه هایی را ضرب کنند که روی آنها تصویر ناسزا به پیامبر اسلام حک شده باشد!
عبدالملک نگران شد و گفت: اگر پادشاه روم چنین کند، من سبب جنایت بر رسول الله می شوم و ننگ و عار آن تا قیامت بر من باقی خواهد ماند!
عبدالملک ، دست به دامان امام باقر علیه السلام شد و امام باقر پیشنهاد دادند: همه صنعتگران را جمع کن تا سکه های اسلامی را برای اولین بار، ضرب کنند که یک روی آن شعار توحید و روی دیگر، شهادت به رسالت رسول الله حک شده باشد.
امام باقر، جزئیات کیفیت ضرب سکه را شرح دادند و عبدالملک ، دستور بی اعتباری سکه رومیان و ترویج سکه های اسلامی را صادر نمود.
ابن کثیر، تاریخ ابن کثیر – جلد 8 – صفحه 260 ، و جلد 9 – صفحه 132
سیوطی، تاریخ خلفا - صفحه 218
کمال الدین دمیری، حیاة الحیوان الکبری، جلد 1، صفحه 91
مرد پاکت در بسته ای را به خواهر داد و گفت پاکت را ببر و جواب هایش را بیاور. زن نگاهی به پاکت انداخت و گرفتش. خیلی دلش می خواست بداند چه سوالاتی کرده، ولی قول داده بود امین باشد. پاکت را به خانم عسگری داد. جواب هایش را هفته بعد گرفت و به دست حبیب رساند. شده بود نامه بر بین این دو. سوال می بردو جواب می گرفت. بعد از این که سوالات تمام شد، خواستگاری را علنی کردند. اول با مادر در میان گذاشتند. مادر هم که خانم عسگری را می شناخت، موافقت کرد و قرار عقد را گذاشتند روز هفدهم ربیع الاول بعد از نماز صبح.
زندگی نامه سردار شهید حاج حبیب الله خلیفه سلطانی
سال تولد 1327
سال شهادت1361
نویسنده: سمیه لندی اصفهانی
شب که از نیمه می گذشت، مادر دست جلیل و خلیل، که هنوز کوچک بودند را می گرفت و می دید اگر سرد بود، پتوی بیشتری می انداخت رویشان و یا این که حرارت اتاق را بالا می برد، مبادا که بچه ها سردشان شود.
سال 61 بود. کشوی سرد خانه را کشیدند جلو. مادر دست جلیل را گرفت که ببوسد. دستش سرد بود. انگار که یک تکه یخ را گرفته باشد. سرش گیج رفت و چشم هایش سیاهی، دست را رها کرد و دیگر نفهمید که چه گذشت.
خاطرات شهید جلیل رستم شیرازی
تولد1344
شهادت1361
نویسنده : سمیه لندی اصفهانی
گاهی که این کلیپ های عجیب و غریب از سخنرانی ها و افاضات تلویزیونی برخی از خطبا و مصاحبه کنندگان را می بینم و می شنوم، همین ها که بسیاری از آنها در آپارات و یوتیوپ هست و برخی هم در شبکه های بیرونی برای تمسخر منتشر می شود و بلافاصله در گوشی های ایرانی به عنوان جک و طنز ظاهر می گردد، واقعا شرمنده می شوم. می دانم که برخی به آن مطالب باور دارند و پاره ای هم از آنها به عنوان طنز استفاده می کنند و در هر حال، رندان خرسواری می کنند.
یک نکته مهم این است که آثار منفی این مطالب بر روی عقلیت جامعه چیست و روی ذهن مردم چه تأثیری دارد؟ تصوری که از دین و جامعه دارند، تصوری که از حیات و زندگی و رستگاری دارند، تصوری که از آینده دارند، تصوری که از دانش و به خصوص دانش تجربی دارند، همه اینها بسیار مهم است. بیشتر اینها، کارش یا دست کم نتیجه اش زدن ریشه علم در جامعه است. در واقع، فهم واقعی مردم هدف گرفته شده و جهالت ترویج شده است.
این که آدمی با دیدن اینها ناامید می شود، صرفا به خاطر بیماری شخصی و روحی و زدگی و خستگی سالیان دراز در دیدن اینها نیست، بلکه به این دلیل است که آدمی با دیدن اینها فکر می کند، دست کم در بخش مهمی از جامعه، گفتمانی غلبه دارد که اجازه تفکر و اندیشیدن و ابتکار و خلاقیت علمی را از عموم مردم در یک جامعه می گیرد. وقتی جامعه از این زاویه مرد، و گوش دل به حرف های عجیب و غریب داد، دیگر نباید انتظار تحولی را داشت.
حتی اگر شماری از رهبران جامعه مایل به تحول علمی باشند این اتفاق نخواهد افتاد. آنها ممکن است هر از چندی مطالبی بگویند، اما مطالب منفی و ضد علم، هر صبح و شام در گوش مردم خوانده شده و آثار شگفت آن در فهم و رفتارشان خود را نشان می دهد.
ما نیاز به آن داریم تا جنبشی همگانی برای حمایت از عقل و خرد، از دانش و پژوهش، از خلاقیت و ابتکار، از فهم و درایت، از حکمت از هر آنچه عاقلانه و مستدل است، راه بیندازیم. برای این کار باید
سازوکار مناسبی را به لحاظ تربیتی و آموزشی در همه جا فراهم آوریم.
مراکز ترویج دانش و علم در همه جا باید با سازوکار مناسب و موثر ایجاد شود. باید وجه مردمی دانش را تقویت کرد.
باید دانش موجود را چندان ترویج کرد که ذهن و دل توده های مردم را پر کند و آنان را از اطراف سخنان غیرسودمند بپراکند.
آنها باید چنان تربیت شوند که وقتی پای سخنرانی و نطق ناطقی نشستند، از او انتظار شنیدن مطالب عالمانه داشته باشند و اجازه ندهند تا مطالب غیر واقعی و حتی تمسخر آمیز بیان کند.
حالا چطور می شود تفکر جامعه را علمی کرد، چگونه می شود علم را ترویج کرد؟ چگونه می شود علم را توده ای و عمومی کرد؟ چطور می شود مردم را از دام کسانی نجات داد که انتظارشان از مردم تصدیق تمام مدعیات آنهاست که خودشان با خودشان هم سخت بر سر آنها اختلاف دارند؟
البته که مردم نیاز به آموزش دارند، اما آنان، پیش از هر چیز باید یاد بگیرند که تنها حرف عالمانه را بپذیرند. آنها نباید با داستان و قصه سرگرم شوند یا خود را سرگرم کنند. هنر قصه و حکایت امر دیگری است، اما آنجا که بحث تقویت عقل و اندیشه و انتقال علم و دانایی است، باید محتوا عالمانه و شکل ارائه آن هم دقیق باشد.
در این زمینه، بیش از همه صدا و سیما باید مراقب خود باشد که منشأ انتشار بسیاری از این کلیپ های خنده دار است.
اگر کسی در فکر علمی کردن جامعه است، اگر قرار است تفکر در جامعه ریشه بدواند، اگر قرار است تحولی صورت گیرد، اگر بناست علم و تمدن زنده و پویا شود، باید ترویج علم تبدیل به یک گفتمان غالب شود. با انتخاب چند نخبه و درست کردن چند مدرسه از تیزهوشان، و غفلت از باقی مردم، راه اشتباه رفته ایم. تازه هم آنان را که انتخاب می کنیم به سرعت از دست می دهیم. علم باید برای همه ارزشمند باشد. باید باور داشت که همه مردم قدرت فهم مسائل علمی را دارند، مشروط به آن که موانع برطرف شده، آموزش ببینند و یاد بگیرند که نباید زیر را بافته ها بروند
(استاد رسول جعفریان)@jafarian1964