از حسین تا حوسین!

 مطلب مورد نظر مداحی شور است که مورد پسند بسیاری خصوصاً جوان ها شده است. سوالی که پیش می آید این است که آیا به قول خود این مداح ها که گفتن حسین برایشان ذکر است و گاه در بین کار مست می شوند بی احترامی به امام حسین علیه السلام نیست.

مداحی  این چنینی در هر حالتی چه  پر هیجان و چه ملایم ، گفتن کلمه حسین با حالتی خاص است.

اولا بردن نام بدون هیچ احترامی . مثل کسانی که پیامبر را محمد خطاب می کردند.«یا محمد»(که بازم به اونا یه یا پشت اسم می گذاشتن)

دوم دایم تکرار کردن است. آن هم به چه مقصدی ؟برای ایجاد اهنگ !

با این مقدمات به این نکته می رسیم که  اینقدر این زیر لایه خراب است که دیگر نیاز نیست به شعر و محتوای مداحی های این چنینی پرداخت . حتی اگر بهترین ذکر و شعر باشد با این زیر لایه حرمتش زیر سوال می رود.

چیزی که اشکال داشته باشه « در مسیر حق» برایش معنا ندارد.

مثل سخن امام خمینی که می گفتند «این موسیقی را حذفش کنید به کلی عوض این یک چیزی بگذارید، آموزنده باشد»؛ «موسیقی را حذف کنید. نترسید از اینکه به شما بگویند که ما موسیقی را که حذف کردیم، کهنه‌پرست شدیم! باشد ما کهنه‌پرستیم! از این نترسید. همین کلمات، نقشه است برای اینکه شماها را از کار جدی عقب بزنند».
مسئولان آن روزِ صدا و سیما گویا معتقد بودند که موسیقی اگر از رسانة ملی حذف شود، مردم به رسانه‌های غیر قانونی و غیر معمول رو می‌آورند.

امام در پاسخ می‌گویند: «اینکه می‌گویند که اگر چنانچه موسیقی در رادیو نباشد آنها می‌روند از جای دیگر می‌گیرند موسیقی را، بگذار بگیرند از جای دیگر؛ شما عجالتاً آلوده نباشید. آنها هم کم‌کم برمی‌گردند به اینجا. این عذر نیست که اگر موسیقی در رادیو نباشد، آنها می‌روند از جای دیگر موسیقی می‌گیرند. حالا اگر از جای دیگر موسیقی بگیرند ما باید به آنها موسیقی بدهیم؛ ما باید خیانت بکنیم؟ این خیانت است به یک مملکتی. خیانت است به جوان‌های ما».

واقعا این حرف در خیلی مسائل جاری و ساری است.
ممکن است بگویند جوانان به روضه گرایش پیدا نمی کنند که این غلط محض است
یا خیلی مسائل دیگر فکر می کنم این که در جامعه ما اسلام کم رنگ شده نگویم بیشترین حداقل نیمی از آن به خاطر همین طرز تفکر مذهبی های ماست
که اگر این کار را نکنیم می روند ماهواره می بینند و…
حق این قدر زیباست که اگر خودش و خالصش را نشان دادی هر سالم النفسی به آن گرایش پیدا می کند.

در این باره مطلبی جالب و تأسف برانگیز را در وبلاگی دیدم برایتان با ذکر منبع قرار می دهم:

«سلام و درود خدا بر آنهايي كه در عزاي سالار شهيدان گريه مي كنند.

متاسفانه در برخي مجالس عزاداري و نحوه تعزيه گرداني و مجلس سينه زني سنتي سالار و سرور شهيدان امام حسين عليه السلام بيشتر به يك مجلس گرداني ظاهري تبديل مي شود و بيم آن مي رود كه دل‌هاي پاك و باصفاي آن عزيزان از دروني كردن شعائر و ارزش‌هاي عاشورايي فاصله بگيرد و بيشتر روبنايي شود، بگونه اي كه فقط به ريتم آهنگ و هارموني نوحه توجه شود تا به عمق مصيبت و دلسوختگي و پاك باختگي در آن.

اين تذكر از باب تكريم شعائر روضه امام حسين (ع) و مجالس، بدور از هرگونه تعريض و خداي ناكرده ترديد در نيت دلسوختگان حسيني گفته مي شود تا در آن گوشه چشمي از حضرت ابا عبدالله و ولي عصر روحي فدا بر دل‌هاي سوخته ما نيز بشود. در مقام نمادشناسي نام مبارك امام حسين عليه السلام تبديل به حوسين مي شود؛ تا همه چيز تحت الشعاع هروله ها وحوسين حوسين‌هاي تامل برانگيز شود!

تفاوت‌هاي «حسين» و «حوسين»

1- حسين عليه السلام يكي بيشتر نيست، امام حوسين‌ها متفاوت است و حوسين اين مداح با حوسين آن مداح فرق مي كند.

2- ياران حسين عليه السلام او را بنده خدا مي دانند، ولي ياران حوسين فرياد حوسين اللهي سر مي دهند.

3- حسين عليه السلام نماز را در بحبوحه جنگ در اول وقت به جاي مي آورد، اما حوسين نماز صبح را فداي مجالس شبانه مي كند.

4- درد حسين عليه السلام درد دين و شرافت انساني بود، اما همه مشكل حوسين عطش و سيراب كردن بستگانش بود .

5- ظهر عاشورا در مجلس حسين عليه السلام صداي الله اكبر و حي علي الصوه به گوش مي رسد، اما در مجلس حوسين فرياد حوسين حوسين به جنگ اذان مي رود.

6- حسين عليه السلام را بايد از مطهري ها شناخت، اما حوسين را در لابلاي آواز ناعالمان و ناعارفان بايد جست.

7- حسين عليه السلام براي تمام سال زنده است و الگويي براي هر لحظه زندگي ماست، اما حوسين فقط ده روز سال جلوه مي كند و بقيه سال بهانه اي است براي دور هم جمع شدن دوستان.

8- دوستان حسين عليه السلام ناخودآگاه خون گريه مي كنند اما دوستان حوسين خودآگاه خودزني و مجلس گرمي مي كنند و هر كس كبودي صورت و سينه اش بيشتر باشد مقرب تر است .

9- حسين عليه السلام براي گفتن حرف خود به چيزي نياز ندارد اما حوسين به طبل و بوق و كرنا و سبك پاپ نياز دارد.

10- در مجلس حسين عليه السلام رسيدن به معرفت مهم است، اما در مجلس حوسين ترتيب صفها و ريتم نوحه و بالا و پايين پريدن‌ها.

11- حرارت حسين عليه السلام هرگز در دل‌ها سرد نمي شود، اما حرارت حوسين بعد از يك شور زدن سرد مي شود .

12- عاصيان و گنهكاران براي شفاعت و توبه به مجلس حسين عليه السلام مي روند، اما در مجلس حوسين براي مجلس گرداني و ندانسته گاهي با مزاحمت براي ديگران وآلودگي به گناه.

13- حسيني ها قبولي را به اطاعت از خدا و خلوص نيت و پاكي دل مي دانند، اما حوسيني ها مي گويند: هر چه مي خواهد دل تنگت بكن فقط يا حوسين فراموش نشود .

عزيزان آنكه در كربلاي 61 هجري به شهادت رسيد امام حسين (ع) بود نه حوسين!» به نقل از وبلاگwww.tabnak.ir