روایت رسول الله است که” الجنه تحت اقدام الامهات” یعنی بهشت زیر پای مادران است.

تعبیر زیرپای مادران بودن یک تعبیرمجازی است نه تعبیرحقیقی.

با توجه به مجازی بودن روایت رسول الله می توانیم بگوییم معانی زیر ازاین روایت وجود دارد:

معنای اول. بهشت جلوه جمال الهی است، جلوه رحمت الهی و جلوه مهر الهی.  جلال خدا خودش را درجهنم نشان خواهد داد ولی جمال خدا در بهشت وچون  زن بودن جلوه جمال الهی است لذا وجود زن تعبیر به بهشت الهی شده است. بهشت دارای مراتب است وچون جمال الهی دارای مراتب است لذا مقام زن بودن مرتبه ای از بهشت خداوند است و مقام مادر بودن مرتبه ای بالاتر. بدین معنا مادر را باید بهشت روی زمین بدانیم که تجلی گر جمال الهی است.

معنای دوم. خدمت به مادر ، راه رسیدن به بهشت است. بی تردید اعمال صالح زیادی هست که می تواند انسان را بهشتی بگرداند. شرافت مقام مادری بدان پایه است که رسول الله اختصاصا بهشت را زیر قدم های مادران توصیف کرده است. آدمی اگر به مادر خویش خدمت بورزد بهشتی خواهد شد. درباره بزرگان دینی خویش داریم حکایت هایی که عنوان کرده اند با خدمت به مادر خویش به مقامات بلند عرفانی رسیده اند.

معنای سوم.وجود مادر اصلا خودش بهشت است. بهشت جایی که آدمی به ارامش و آسایش خواهد رسید، جایی که حزن و اندوه وجود ندارد. وجود مادر تکیه گاه و پناهگاه آدمی است. سوال کنید از کسانی که مادر خویش را ازدست داده اند، می گویند احساس بی سرپناهی می کنیم، احساس بی پناهی. کدام عشق است که بی چشم داشت هرچه دارد فدای محبوب خویش می کند ؟ قطعا مادر چون مادر فرزند خویش را عین وجود خویش می داند.

معنای چهارم. بهشت درمقابل مقام مادری تواضع خواهد کرد. گاهی هست که انسان خاصی مشتاق رسیدن به بهشت است و گاهی دیگر هست که بهشت مشتاق دیدن انسان خاصی است. روایت رسول الله است که بهشت مشتاق دیدار سلمان فارسی ، ابوذرغفاری ، عمّار یاسر و مقداد بن اسود است. مقام مادری عظیم است چرا که بهشت مشتاق دیدار اوست و دربرابر کسی که هستی اش را ، عمرش را، جوانی اش را، فدا می کند تا فرزند خویش به خود ببالد و بزرگ بشود فروتنی خواهد کرد.

معنای پنجم. مولانا در مثنوی معنوی با تاویل تمثیل گونه روایت رسول الله معنایی دیگر کرده است. جِنان به معنی بهشت است ولی جَنان به معنی قلب است. مولوی گفته است منظور رسول الله اینست که بهشت زیر قدم های قلب توست. اگر با دل خویش به سوی خدا بیایی خواهد پذیرفت ولی اگر فقط به زبان بگویی فایده ندارد. ننگرم در تو، درآن دل بنگرم/ تحفه او را آر، ای جان در برم/ با تو او چون است هستم من چنان/ زیر پای مادران باشد جنان.  بی مناسبت نیست که بگوییم مادر قلب خانه است لذا اگر با مادر خویش به سوی خدا بروی تورا خواهد پذیرفت.

نویسنده: دکتر میثم امانی

منبع:http://mastaneh3.blogfa.com/post/216

مادر خودم همیشه می گوید بهشت زیر پای مادران است یعنی ؛ مادر است که فرزند خود را بهشتی یا جهنمی می کند با تربیت درست یا غلطش.

و من این تعبیر را دوست دارم. کلید رفتن به بهشت مادر است. مادر پسر نوح جهنمی بود!

این که دام آب می خورد و  با خوردن گوشت آن باید دام های زیادی را پرورش داد و این برای محیط زیست بد است.

قدیم ها گفته اند شکم سیر از گرسنه خبر ندارد.

یکی نیست بگه آخه با این گرونی و گوشت بالای چهل هزار تومن یه خانواده متوسط در هر ماه چند کیلو گوشت می تونه بخوره. بخواد هم نمی تونه بخوره.

شاید ایشان فکر کرده اند همه روزی حداقل ربع کیلو گوشت مصرف می کنند. نه جانم!

و این که اسلام خیلی مسائل رو گفته و برخی با توجه به علم روز بر خلاف اون رو می گن.

بعد از آسیب هایی که می بینند پی به حرف اسلام می برند.

خام گیاه خواری یه رژیم غلطی است که برخی به ضررش پی برده اند. وقتی که دید چشمشون رو از دست دادند. وقتی دیدند دندون هاشون کامل خراب شد و …

بدن به همه مواد مغذی نیاز داره و یکی از این مواد گوشته که به توصیه اسلام عزیز  خوردن گوشت در فاصله های کمتر از سه روز مکروه و نخوردن گوشت بیشتر از چهل روز باز هم مکروه است.

و چه دقتی دارد اسلام که نوع گوشت را هم معلوم می کند. به نظر اسلام گوشت گوسفند بهترین گوشت است.

خسته بود. خودش روی تخت انداخت.

با خودش گفت: چرا چند سالی است هر چه می دوم نمی رسم؟ هر چه کار می کنم انگار نه انگار. با این همه درآمد چرا باز هشتم گرو نه ام است؟! خسته شدم. کاش کسی راهی نشانم می داد.

چشمانش را بست. صورت مادرش در ذهنش نقش بست. صدایش گوشش را پر کرد. جمله مادرش در خاطرش نشست. پسرم نمازهایت… برکت را از زندگی ات خط نزن.

دیروز داستان چشمهایش را خواندم. اصلا خوشم نیامد. داستان چی بود؟ هیچی. این که یه دختر یله و رها از یک مرد خوشش امده و حالا بخوان بقیه ماجرا را. جالب است در اکثر رمانها هم شخصیت اصلی و هم مکملش هر دو زیبا هستند و ببخشید فضولات هم ندارند. چه اول صبح که بیدار می شوند و چه آخر شب که می خواهند بخوابند. نمی دانم شاید قبل انقلاب انقدر همه چیز خوب بوده که همانی بوده که در رمان ها بوده. به نظرم نوشته اش انقدر ها هم قوی نبود. خیلی صفحات را رد می کردم چون من را جذب نمی کرد. باز به جزیره سرگردانی سیمسن دانشور که آن هم  انگار گوش مفت گیر اورده بود تا هر چه اعتقاد دارد به خورد گوش چشم ما بدهد. دیشب با خودم فکر کردم گفتم خوب من هم بنویسم چه می شود. این چرندیات چیست که عالم را شلوغ می کند. از جلال خوشم امده . بیانش گیراست. مثل زنان همسایه که می امدند پیش مادرم و از همه چیز و همه جا می گفتند. این میان صحبت کردن یکیشان به دلم می نشست و هر چقدر هم چرت و پرت می گفت گوش می دادم. بیان جلال آل احمد هم همین طور است. خوشم می اید حرفهایش را بخوانم نه اینکه مثل بقیه داستان ها از روی کنجکاوی بخوانم تا بفهمم آخرش چه می شود. مثل مدیر مدرسه اش. مثل چند داستان کوتاهش و حالا که دارم نون و القلمش را می خوانم. داشتم می گفتم…. دیشب گفتم چرا بنویسم. این چرندیات چیست. اما یاد مهدی شجاعی افتادم و کتاب کشتی پهلو گرفته اش. اصلا خود اسم کتاب، تمام غم و مظلومیت و اوج بزرگی و ایثار و مهربانی را فریاد می زند. شاید شدم مثل شهریار که امام علی او را شاعر خود خواند(جون خودم). اما دیگر دوست ندارم این رمان ها را بخوانم . دبیرستان هم که بودم احساساتی بودم و می خواندم این جور کتاب ها  و داستان ها را هنوز کتاب چهره سنگی در ذهنم نقش بسته، ولی حالا دوست ندارم احساساتم را خرج چیزهای عبث کنم. اصلا حیف وقت و احساس و همه چی… دلم یک سجاده می خواهد با یک چادر سفید گل دار بلند اتو کشیده. تسبیحی براق. بوی عطری مست کننده. یک رحل و قرآن و نوری از خورشید که روی قران و سجاده رد انداخته. از این حس زیباتر چه پیدا می شود!