رمان عاشقانه 2

دیروز داستان چشمهایش را خواندم. اصلا خوشم نیامد. داستان چی بود؟ هیچی. این که یه دختر یله و رها از یک مرد خوشش امده و حالا بخوان بقیه ماجرا را. جالب است در اکثر رمانها هم شخصیت اصلی و هم مکملش هر دو زیبا هستند و ببخشید فضولات هم ندارند. چه اول صبح که بیدار می شوند و چه آخر شب که می خواهند بخوابند. نمی دانم شاید قبل انقلاب انقدر همه چیز خوب بوده که همانی بوده که در رمان ها بوده. به نظرم نوشته اش انقدر ها هم قوی نبود. خیلی صفحات را رد می کردم چون من را جذب نمی کرد. باز به جزیره سرگردانی سیمسن دانشور که آن هم  انگار گوش مفت گیر اورده بود تا هر چه اعتقاد دارد به خورد گوش چشم ما بدهد. دیشب با خودم فکر کردم گفتم خوب من هم بنویسم چه می شود. این چرندیات چیست که عالم را شلوغ می کند. از جلال خوشم امده . بیانش گیراست. مثل زنان همسایه که می امدند پیش مادرم و از همه چیز و همه جا می گفتند. این میان صحبت کردن یکیشان به دلم می نشست و هر چقدر هم چرت و پرت می گفت گوش می دادم. بیان جلال آل احمد هم همین طور است. خوشم می اید حرفهایش را بخوانم نه اینکه مثل بقیه داستان ها از روی کنجکاوی بخوانم تا بفهمم آخرش چه می شود. مثل مدیر مدرسه اش. مثل چند داستان کوتاهش و حالا که دارم نون و القلمش را می خوانم. داشتم می گفتم…. دیشب گفتم چرا بنویسم. این چرندیات چیست. اما یاد مهدی شجاعی افتادم و کتاب کشتی پهلو گرفته اش. اصلا خود اسم کتاب، تمام غم و مظلومیت و اوج بزرگی و ایثار و مهربانی را فریاد می زند. شاید شدم مثل شهریار که امام علی او را شاعر خود خواند(جون خودم). اما دیگر دوست ندارم این رمان ها را بخوانم . دبیرستان هم که بودم احساساتی بودم و می خواندم این جور کتاب ها  و داستان ها را هنوز کتاب چهره سنگی در ذهنم نقش بسته، ولی حالا دوست ندارم احساساتم را خرج چیزهای عبث کنم. اصلا حیف وقت و احساس و همه چی… دلم یک سجاده می خواهد با یک چادر سفید گل دار بلند اتو کشیده. تسبیحی براق. بوی عطری مست کننده. یک رحل و قرآن و نوری از خورشید که روی قران و سجاده رد انداخته. از این حس زیباتر چه پیدا می شود!