دفتر زندگی

روزها گذشت. برگه های سفید و دست نخورده ی زندگی ام سیاه شد. ومن دلخوش به اسباب بازی ها، غافل ماندم.

با انگشت هایم گوش هایم را گرفتم تا مبادا نشنوم صدای منجی ام را که می گوید:

«ای انسان! چند خط دیگر باقی نمانده. بترس!

شاید از ترس به خود آیی و بفهمی چگونه ختامی برای دفتر زندگی ات بنویسی تا باشد حسن ختامی.

هر چند نه مطلع زیبایی داشتی و نه متن زیبایی. »

افسوس

افسوس که ختام آن هم از مطلع و متن پر افسوس تر بود. و این استعداد خدادادی را با خود به زیر آوار هوس ها ولذت ها و لعب های دنیوی مدفون کردم.

                                                         و خود را به نیستی سپردم نه به ابدیت.